ข้อแนะนำเล็กๆน้อยๆ สำหรับฝึกพูดเพราะๆ
กาลครั้งหนึ่งผ่านมาอย่างน่ารัก ท้องฟ้าผลิดอกออกเป็นเมฆหลากสี ฝนโปรยลงมาเป็นดอกไม้หอม สายลมพัดพลิ้วใบไม้และละอองสีทองของแสงแดด แผ่นดินหวานเหมือนน้ำตาลก้อน แม่น้ำไหลรินโอบกอดเวิ้งสีเงินระยิบระยับ ในโลกของเวลาที่กระโดดเริงร่าโลกแล่นความสุข
ดินแดนที่ความสดชื่นบานสะพรั่ง ยังมีเด็กหลงทางซุกอยู่ในหมู่แมกไม้ของชีวิต ด้วยดวงใจเปลี่ยวเหงาเศร้าสร้อย ถวิลหาบางสิ่งซึ่งรู้ดีว่า…ไม่มีโอกาสได้สมหวัง เด็กหลงทางคือบาดแผลเรื้อรังของตนเอง เรื่อระบายบางเบาแต่ติดสนิทไม่มีวันลบเลือน
“เธออยู่ที่นี่ทำไมจ๊ะ” เวลาเห็นเด็กหลงทางหน้าตาหงอยๆ ในทุ่งดอกไม้เริงระบำ
“…” เด็กหลงทางส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ตอบว่ากระไร
“ไม่สนุกรึ” หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่เวลาถามขึ้นอีกเพราะสงสัยในท่าที
“จ๊ะ” เด็กหลงทางรับคำ ไม่กล้าตอบในตอนแรกก็เพราะมัวแต่กังวลว่าเวลาจะจากไป เขาจะหลงทางโดดเดี่ยวยิ่งขึ้น
“เช้าๆ อย่างนี้สดชื่นดี” เวลาบอกด้วยรอยยิ้ม
“จ๊ะ” เด็กหลงทางก้มหน้า เวลาช่างไม่รู้หรือไรว่าเขาเหว่ว้าทุกตะวันรุ่ง ความโศกเศร้าบินพรูออกมาดังฝูงนกแตกตื่นจากรัง
“มาซิ” เวลายื่นมือสัมผัสเร่งเรียกขึ้นอีก เด็กหลงทางใจหายวูบ ก้มหน้างุด ย่ำเท้าอยู่กับที่ดอกไม้บอบช้ำไปหมด
“เธอหยุดนิ่งได้ไหม” เด็กหลงทางเอ่ยปากกับเวลา พูดในสิ่งที่เขาต้องการ
“…” เวลาไม่ตอบ จ้องมองเด็กหลงทางนิ่ง
“ในโลกเวลาของเธอ ฉัน…รู้สึกไม่ดีเลย” เด็กหลงทางอ้ำอึ้งเหมือนจะร้องไห้ มองทุ่งดอกไม้ไหวกลีบอ่อนบางกลางสายลมกู่
“เฮ้อ” เวลาถอนหายใจยาว บอกเด็กหลงทางด้วยความสงสารว่า “ฉันทำไม่ได้หรอกจ๊ะ”
รุ่งอรุณของความเบิกบานถูกแตะแต้ม ฤดูกาลเริงรื่นในสายลมผลัดเปลี่ยนฤดู เวลายังไหลเนื่องไม่ขาดสาย
เด็กหลงทางรู้สึกเวทนาตัวเอง ม้วนเก็บส่วนที่บอบช้ำเปราะบางไว้ โบกมือให้เอื้อนเอ่ยกับเวลาว่า “ฉันจะเข้มแข็งจ๊ะ”
… เวลาของทุกคน มีเท่ากัน อยู่ที่ว่า ใครจะใช้เวลานั้นๆ ได้คุ้มค่ากว่ากัน และที่สำคัญ เวลา ไม่เคยคอยใคร และไม่มีทาง หยุดเดิน อยู่กับที่ …
